Back on the road again

Ruim 1.500km, daar staat de teller op na een weekje rijden langs de Zuidoost kust van Australië. Het is een understatement, maar de afstanden zijn werkelijk groot! Met een beetje griep in het lijf zijn de eerste kilometers onwennig; niet zozeer het links rijden, vooral achter het stuur zitten vraagt concentratie zeker met alle berichtgeving over warmte en bosbranden. New South Wales en Victoria zijn getroffen door veel bushfires en met een sterke aflandige wind, is het bestrijden niet gemakkelijk. Ik heb de door de rook, rood gekleurde luchten gezien en dat laat niets aan de verbeelding over. Respect voor al die brandweermannen!

Het fenomeen van een Southwesterly is mij ook duidelijk geworden, van het ene op het andere moment draait de wind en wordt het gelijk 15 graden koeler. Wel zo prettig na die overweldigende hitte. Wat doet airco in de auto dan wonderen.  De campervan is net een ander type dan ik in Nieuw-Zeeland gewend was. Het is een iets luxere uitvoering, want ik heb een upgrade gekregen. Het waarom is mij niet bekend, maar mij hoor je niet klagen. De route langs de kust is afwisselend met mooie baaien, langgerekte stranden en veel natuur. De droogte heeft echter zijn weerslag op de uitgedroogde graslanden en bossen in het binnenland. De natuur regenereert op den duur, maar dat vergt tijd en in de tussentijd wordt het landschap in de nationale parken gedomineerd door kale verdorde bomen. Dit is vooral goed zichtbaar in de Snowy Mountains en het Alpine National park, zeg maar de Alpen van Australië. Mount Koscuizko met haar 2.200 m is de hoogste berg van Oceanië, en die moet uiteraard beklommen worden. Eerder opgewandeld, want in tegenstelling tot de Europese Alpen, zijn de bergen door de tijd heen geërodeerd. De stoeltjeslift brengt je vanuit het dal omhoog en 6,5km later sta je op de platte piek met een prachtig uitzicht over de omgeving. De bergritten naar Falls Creek en Mount Buffalo zijn spectaculair, met name de totale stilte en tijdloosheid maken het gebied indrukwekkend.    

De ontdekking van goud in het midden van de 19e eeuw heeft het binnenland tot ontwikkeling gebracht. De vele kleine mijndorpjes zoals Beechworth zijn een exemplarisch voorbeeld van die tijd, met de typisch bouwstijl van houtframes en veel kleuren. Een andere toeristisch attractie zijn de Buchan caves, een grotstelstel van 3,5km in lengte. Ik ben al in een paar grotten geweest, maar telkens is het prachtig te zien hoe kalksteen en water tot bijzondere formaties leidt.

Het kamperen is een ervaring opzich. In de maand januari gaan veel Australiërs op zomervakantie. De campings zijn dan overladen met allerlei soorten tenten, vouwwagens en caravans. Iedereen zit op elkaars lip, met een bonte verzameling van kampeerspullen om zich heen verzameld. De prijzen zijn er ook naar, voor een nacht op een klein stukje gras wordt makkelijk meer dan 40dollar gevraagd. Hoewel in het gehucht Holland Landing, midden in het merengebied van East Gippsland sta ik op een verlaten camping als enige gast voor 10dollar; het kan verkeren!     

De komende dagen staan het Wilson Promontory National Park en Phillip Island op het programma; kort gezegd  wandelen, strand en pinguïns.  Langzaamaan kom ik ook dichter onder de rook van Melbourne, ben benieuwd hoe deze stad eruit ziet.