Coromandel peninsula visited

Eergisteren nabij het vliegveld van Auckland de campervan opgehaald. De wagen komt uit het jaar 2003 en dat is wat betreft het interieur ook wel aan te zien. Maar zoals Down Under; no worries. Na een korte introductie van alle faciliteiten in de wagen is het opweg naar downtown Auckland voor het ophalen van mijn nieuw aangeschafte mountainbike; een Giant Boulder 2. Vlakbij bij de Giantstore is een grote supermarkt, dus gelijk een voorraadje levensmiddelen voor de aankomende dagen gekocht. Bepakt en bezakt denk ik richting Coromandel te vertrekken; eh niet dus. Accu leeg, ben vergeten de verlichting uit te doen. Gelukkig is er een autogarage om de hoek en een beetje Nieuw Zeelander is altijd bereid te helpen. Dan; waar is de accu eigenlijk. Ja, dat zat nu net niet in het introductieverhaaltje van de verhuurmaatschappij. Dat ding blijkt achter de passagiersstoel te zitten en na een kuchje loopt de wagen weer als vanouds. Alles in de wagen is natuurlijk precies andersom, wat het linksrijden net wat lastiger maakt, want de wagen mag niet afslaan anders sta ik weer ‘geparkeerd’. Het meest lastige is nog wel de richtingsaanwijzer. Menigmaal moeten mijn medeweggebruikers het doen met een ‘ruiterwisser’ signaal. Ik heb een ritje van ongeveer 200km te gaan om Colville te bereiken. Naarmate je de Auckland regio verlaat, wordt het een stuk rustiger op de weg, dus met daglicht kan ik het boeltje op de camping installeren. Je zou verwachten dat het keukengerei allemaal van plastic is, maar het is gewoon ouderwets glaswerk. Dus ben benieuwd of met het koken alles veilig de eindstreep gaat halen.

Donderdag is het de bedoeling de kaap van Coromandel met de fiets te beslechten. De dag begint goed met een fikse regenbui en ik begrijp van de campingeigenaar dat er meer regen gaat volgen. Keep your fingers crossed! Ik neem mijn hele uitrusting maar mee, want het weer is onvoorspelbaar. Rond de klok van 9:30 is het droog en stap ik op de fiets. Gedurende het 1^e uur word ik bijna van mijn fiets geblazen, want met een windkracht 7 vanuit zee, moet je goed uitkijken, dat gaat nog wat worden! Het landschap is fantastisch; met links de zee en rechts een glooiend landschap van bos en weilanden. Ik fiets de route via de westkust naar Port Jackson en rond het middaguur bereik ik uiteindelijk Fletcher Bay, want daar stopt de gravelroad! Point of no return, zogezegd. Het weer is uitstekend en ik kan de lunch onder een lekker zonnetje nuttigen. De 2^e helft van de route gaat over de Coromandel Coastal walkway richting Stone Bay. Het is een voetpad, maar je kunt er ook met de bike overheen. En dat heb ik geweten. Normaal weet ik hoe je een singel track moet fietsen, maar dit is net even iets anders. Sommige heuvels zijn echt te steil voor de fiets, dus dat wordt lopen. Na de weilanden met schapen, moet je langs de kust en door het bos. Maar even niet naar links kijken, want de afgrond is redelijk diep. Na dik een uur fietsen wordt het wat makkelijker en wordt het pad breder. Alleen goed uitkijken voor lage hangende boomtakken en plotseling opdoemende kreekjes met gladde stenen. Wandelend duurt de tocht 3,5 uur, maar fietsend is het dik 2 uur. Alles bijelkaar aardig op schema. Toch maar even schuilen voor een fikse regenbui voordat ik begin met het 3^e deel, namelijk de oostkust via Port Charles weer terug naar Colville. Langzamerhand beginnen de krachten uit het lichaam te vloeien en die heuvels worden er echt niet korter op. Hoewel de vergezichten over het landschap top zijn, gaat het verstand op oneindig en telkens maar ronddraaien die trappers. Meer dan ik lief ben, moet ik het laatste stuk van een heuvel lopen. Tegen de klok van 17 uur zie ik het kruispunt waar ik in de ochtend de westkust ben gaan volgen. De stal is niet ver meer, nog maar 1 heuvel staat in de weg. Zeker de laatste anderhalf uur heb ik echt afgezien en redelijk kapot haal ik de camping. Na een warme douche en de nodige energybars en cup-a-soup, ben ik weer aardig het ventje. De campingeigenaar vertelde mij later dat in de maand maart een wedstrijd gereden wordt over hetzelfde parcours van in totaal 72km. Met wat fout rijden meegeteld, heb ik vandaag bijna de 80 km aangetikt en dat is voor een 1^e dag eigenlijk net eventjes iets teveel. Maar goed, ik weet nu wat mij de komende periode te wachten staat.  

Vandaag is het richting de oostkant van het schiereiland Coromandel naar het plaatsje Hahei. ’s Ochtends is het alles goed vastzetten in de wagen, want met een kleine 100 km te gaan door het kustgebergte moeten de nodige haarspeldbochten genomen worden. Rond de klok van 12 uur arriveer ik op de camping direct gelegen aan het strand. In de middag staan 2 activiteiten op het programma. Aan het einde van het Haihei strand begint de wandelroute naar Cathedral Cove. Langs de kust zijn allerlei inhammen en baaien gevormd en het laatste strandje heeft een door erosie gevormde grot waar je doorheen kunt lopen. Een leuke wandeling! Terug op de camping is het met de fiets naar het 9km verderop gelegen Hot Water Beach. Uiteraard zijn er wat heuvels en veel wind, maar de afstand is kort. Het bijzondere van dit strand is dat rond eb het water door vulkanische activiteit wordt opgewarmd. Dus als je op het strand een kuil graaft, zou je een eigen whirlpool moeten hebben. Nu is het in Nieuw Zeeland voorjaar en met een graadje of 17 is het niet echt aangenaam op het strand, maar goed toch maar met je goede gedrag in die kuil zitten. Het water is iets aan de warme kant, alleen je krijgt er geen blaren van. Dus na een half uurtje vind ik het mooi geweest en pak ik de fiets weer terug naar de camping. Een hete douche daar wordt je zeker warm van!