Penguins and Alps

Waar ter wereld zie je kuikens van de blue penguin nabij de Pacific Ocean en twee uurtje later sta je midden in een Alpenlandschap, dat is nu precies wat Nieuw-Zeeland zo aantrekkelijk maakt als reisbestemming, althans zo zie ik het! Na de zonsopkomst in Moeraki rij ik langs de kust via Kakanui naar Oamaru. De kuststrook met lange stranden en aan de horizon de verre zee laat veel aan de verbeelding over. Oamaru is een plaatsje met enkele Victoriaanse gebouwen zoals het operahuis en de kerk. Verder staat het vooral bekend om haar blauwe pinguins kolonie. En dat is nu weer wat mij een beetje tegenstaat aan Nieuw-Zeeland. Elke bijzonder natuurverschijnsel is afgeschermd door hekken en alleen toegankelijk wanneer een entreekaartje wordt betaald. Elke avond komen de pinquins aan land gegadegeslagen door bezoekers op een tribune; daar kan ik niet goed tegen. Mijn bezoek is 's ochtends en dan zie je de broedplaatsen onder de grond waar de kuikenjes elkaar warm houden; ook vermakkelijk trouwens. 

 

Een alternatieve route naar het westen gaat via een provinciale weg van Oamaru naar Duntroom. Onderweg zijn enkele bezienswaardigheden te bezoeken, walvisfossielen bij Anatine, grappip gevormde rotsen bij Elephant Rocks en Maori grottekeningen bij Maerewhena. Dit deel van het land is bij uitstek geschikt voor het winnen van groene energie door waterkrachtcentrales. In de Waitaki rivier zijn grote dammen gebouwd met als gevolg het ontstaan van meren. Lake Aviemore is een voorbeeld en aan aardige detour van de snelweg. De toppen van de Southerns Alps worden steeds beter zichtbaar en het landschap gaat langzaam over in een vlakte met wetlands en tussock gras; je herkent het landschap als je de Lord of the Rings film gezien hebt. De eindbestemming van de dag is het dorpje Twizel. Het blijft nu langer licht en geeft mij mooi de gelegenheid de omgeving te verkennen. De Twizel rivier mondt uit in Lake Benmore en langs de oevers is een MTB track. Nadat de toegangspoort gevonden is, fiets je door een groenstrook met bomen en lage vegetatie gelegen in een een soort kloof uitgesneden in de hoger gelegen vlakte. Na een kleine 12km kom je wederom een toegangspoort tegen en dat is gelijk het einde van de route. De terugweg gaat via een andere rivier, de Ohau; maar door een sidetrack dwaal ik van de koers af. De keuze is simpel; back where you came from of de aardewal omhoog klauteren. Ik ben aardig doorelkaar geschud over de stenen, dus terug is geen optie. Met de fiets als balans sta ik even later op de vlakte en zie ik de 4wheeltrack verschijnen. Zonder fietscomputer is het lastig de afgelegde afstand te bepalen, maar mijn spieren zeggen dat ik een jasje uit heb moeten doen!

 

Soms heb je van die dagen dat de wet van Murphy geldt, kortom veel pech. Het startpunt van de MTB tracks is een parkeerplaats aan de andere kant van een kanaal. Op het kaartje zie ik geen brug in de buurt, dus keurig netjes via een omweg naar het eindpunt van het kanaal gefietst zodat een dam je naar de overkant brengt. Vervolgens een lange rechte gravelroad (Manuka Terrance) uitgereden om te constateren dat er gewoon een brug over het kanaal is. Dat zijn de 1e 20km van de dag. Een volgend gevalletje pech, ik wil eigenlijk de Dusky Trail nemen en de mevrouw van het Visitor Information centre zei dat alle routes bij de parkeerplaats beginnen. Geen bordje Dusky Trail! Maakt niet uit, de Darts Bush track doorkruist somewhere along the way de trail, dus dat komt wel goed. De Darts Bush gaat naar een hoogte van 856m waar de Pyramid Saddle een mooi uitzicht over de vallei geeft. Aan de andere kant van de vallei een toegangspoortje naar de Ruataniwha Conservation Park; geen bordje Dusky Trail maar wel het juiste gebied, ach ik kom de markeringen straks wel tegen. Ik wist ook dat je met de route een paar keer een riviertje over moet, maar op het moment dat je constateert dat je de verkeerde afslag heb gepakt en zeker een uur naar boven bent gelopen, zijn die leuke rivercrossings niet zo leuk meer. Zeker niet als je halverwege de retour naar beneden een lekke band krijgt; 3e pechgeval. Terug bij het toegangspoortje (en 2 uur later) vervolg ik de juiste route om niet veel later de kruising met de Dusky trail tegen te komen. Tsja, het is een beetje laat en beter naar Twizel te fietsen. Uiteindelijk kom ik de weg langs het kanaal weer op en zie ik aan mijn rechterhand precies de parkeerplaats waar ik begin van de middag gestart ben. Achteraf is het natuurlijk geen pech (behalve die lekke band) maar gewoon iets wat bij mountainbiken hoort. Daarnaast heb ik genoten van het prachtige zonovergoten weer en een stukje Alpenlandschap mogen meemaken. No worries!