The Roof of New Zealand

Na de nodige beproevingen van het MTB-en is Aoraki/Mount Cook niet moeilijk te vinden. Met een piek van 3.755m torent deze Alpenreus over het landschap van MacKenzie Country. De bewolking over de bergen wordt langzaam door de zon opgelost en daarmee wordt het dak van de Alpen ontwaart. Gezien vanaf Lake Pukaki is het precies een ansichkaartafbeelding. Een bezoek aan dit nationale park gaat natuurlijk niet zonder een kopje koffie met gebakje in het beroemde Hermitage Hotel. Vanaf deze plek zijn in het verleden alle beruchte bergbeklimmingen begonnen. Ik volg hun voorbeeld (een beetje) door de dagrugzak om te doen voor de hike naar de Hooker Glacier. Met mij gaat een contigent Japense toeristen mee. Ik krijg een dejavu gevoel met in herinnering de beklimming van de Kilimanjaro, maar dat is een ander verhaal! Er staat geen zuchtje wind en met de zon loodrecht boven je hoofd, is het redelijk warm te noemen. Na een kleine anderhalf uur lopen komt het gletstjermeer te voorschijn. Met op de achtergrond de besneeuwde top van Mount Cook is het plaatje compleet. En dan te bedenken dat aan de Westkant van de Southern Alps de Franz Josef en Fox Glacier, hemelsbreed misschien op 20km afstand liggen. Ik heb dik een week gereisd om op deze plek te staan, gekke gedachte!  Aan de andere kant van de kam ligt Tasman Glacier en wordt niet overgeslagen. Het contrast met Fox Glacier is enorm. De gletsjer is bedekt met een dikke steen- en gruislaag en de terminal mondt uit in een turquoise blauw meer. De vallei met de Tasman Rivier is enorm uitgestrekt en met bloten ogen is Lake Pukaki nauwelijks te zijn. Ik vraag mij of hoe dit landschap in de winter eruit ziet, misschien iets voor een volgende keer!

 

MacKenzie Country wordt ook wel Lake country genoemd, want de vele meren staan met elkaar in verbinding voor het winnen van energie. Lake Tekapo is mijn overnachtings bestemming en doet zijn naam eer aan, want de zonsondergang geeft een mooie kleurenschakering over de pieken van de bergen. Bij daglicht blijkt het plaatsje niet veel om handen te hebben; the Church of the Good Shepherd en Dog Statue zijn de belangrijkste bezienswaardigheden. Door het passeren van Burkes Pass laat ik de vlakte achter mij en rij het heuvellandschap van Central Canterbury in. Het nieuwe scenario wordt verstrekt door het kletteren van grote regenspetters op de voorruit van de wagen. Een koffiebreak in Geraldine geeft een draai aan de dag; het wordt droog. Ik ben van plan een daghike te maken in Peel Forest. Voor de verandering zijn de meeste wegen hier kaarsrecht en in de verte trekken de regenbuien over de heuvels heen. Peel Forest is een woud met de meeste gelijkenis van hoe Nieuw-Zeeland ooit bedekt is geweest. Na een rustige aanloop moet stevig geklommen worden en het vele regenwater heeft zijn sporen achtergelaten; het is een grote modderpoel geworden. Ik loop net zover omhoog tot de boomgrens overgaat in laag struikgewas en een uitzicht over Canterbury tevoorschijn komt. Het risico van dit soort wandelingen is niet zozeer omhoog, maar vooral het afdalen via een smal bospad met glibberige boomwortels is een uitdaging. Het is zaak voorzichtig te doen en rustig te lopen. Zonder kleerscheuren kom ik beneden, maar het is wel de meest lastige wandeling die ik tot opheden gemaakt heb. Met minder dan 1 week te gaan, reis ik door naar het dorpje Mount Somers. Morgen wordt de mountainbike weer ingevet!