Southern Scenic Route part 2

In de ochtend neem ik de 1e ferry naar Stewart Island. De oversteek van de Foveaux Strait gaat over een rustige zee. De skipper vertelt dat de golven tot 4m hoog kunnen komen, gelukkig is het vandaag kalm met kabbelende golfjes. Na een uurtje varen, meren we aan in de haven van Oban en kijk ik uit over Halfmoon Bay. Met de fiets aan de hand zet ik voet aan wal en gaat de tocht verder naar Lee Bay. Het bijzondere aan Stewart Island is dat 85% van het eiland behoort tot het Rakiura National Park en in bezit is van de Maori. Door de afgelegen liggen heeft zich een uniek flora en fauna ontwikkeld en heeft het eiland vooral een diversiteit aan vogels. Tijdens de wandeling naar Maori Beach slaat de schrik om het hart; een white tailed deer schiet vlak naast mij uit het regenwoud weg. Even later verschijnt een nieuwsgierig kopje uit het bos en wordt ik aangestaard door een paar zwarte ogen. Ik loop een deel van de meerdaagse wandeltocht en zie in de verte mijn bestemming liggen: een mooi lang strand met een hangbrug over een uitmondende rivier. Het is minimaal nog een uur lopen en dat is helaas net iets te ver als ik ook andere delen van het eiland nog wil zien. In de tussentijd beginnen de wolken zich samen te trekken en al snel komt het met bakken uit de hemel. Net op tijd vind ik een schuilplaats; waar een toilet niet allemaal goed voor is. Ik fiets naar de andere kant van Halfmoon Bay en loop het stuk naar Ackers Point. Vanaf de vuurtoren heb je een ver uitzicht over de Foveaux Strait en de kleine eilandjes in de Pacific Ocean. De buien vallen nu met een korte interval achterelkaar en is een goed excuus een warme kroeg op te zoeken. Ik ben niet de enige, want het halve dorp zit aan de toog en dat is prima gezelschap. Stewart Island is een leuke dagtrip, maar wil je echt de volle belevenis meemaken dan moet je eigenlijk een dag of wat langer blijven.

Mijn reis gaat verder langs de oostkust dwars door the Catlins. Ik volg de Catlins Coastal Heritage Trail, een route langs talrijke bijzonderheden; Waipapa Point (gevaarlijk rif), Slope Point (het meest zuidelijkste punt van het Zuid-eiland) en Curio Bay (een versteend woud). Het landschap is een afwisseling van steile kliffen, lange stranden, verscholen baaien en uitdagende heuvels. Een korte wandeling in het bos van Papatowai voor het strekken van de beentjes geeft een idee hoe in vroegere tijden de Maori vanuit zee het land aangetroffen moeten hebben. Ik heb het geluk een yellow-eyed penguin te zien. Deze soort is erg schuw en staat bekend om hun luidruchtige geschreeuw voordat zij het nest betreden. Hopelijk krijg ik ook de blue penguin nog te zien! De schemering begint in te vallen en de camping in Brighton komt als geroepen. Vlak onder Dunedin ligt Tunnel Beach verscholen, na een fikse afdaling leidt een smalle (gegraven) tunneldoorgang naar een mooie strandje. Wat mensen niet allemaal over hebben voor een beetje privacy! De Otago Peninsula is een strook land met aan de zeekant rotsformaties en duinen, terwijl de baaikant bijna rustiek aandoet met lange bochtige inhammen. De uitdagende High Street; what is in the name, loopt over de heuvelrug en is de toegangsweg naar de stranden aan de zeekant. Liggend op het strand van Sandfly Bay komen twee zeeleeuwen tot rust; weinig beweging in te krijgen. Van de stad Dunedin gaan er tien in een dozijn, maar het museum is attractief en het treinstation is van historische waarde. Het eindpunt van vandaag is Moeraki met op haar strand een verzameling boulders; in de prehistorie gevormde bollen van lime chrystals. Ik kan niets anders concluderen dat de southern scenic route haar naam heeft waargemaakt, want de hele zuidelijke weg van Te Anau tot Dunedin spreekt tot de verbeelding.