Southern Scenic Route part 1

Keurig op tijd sta ik op de afgesproken plek te wachten tot het moment dat de bus mij oppikt voor de Milford Sound cruise. Na een 30 minuten wachten gaan toch wat alarmbellen rinkelen en bel ik de touroperater. Door vallende rotsblokken op de weg mag je niet verder dan Hollyford. Achteraf blijkt dat de weg op dit punt 3 dagen dicht blijft en daarna mondjesmaat auto's doorgelaten worden. Hoewel de weg naar Milford gesloten is, blijft het wel mogelijk een deel van de route te volgen. 

Vanaf Te Anau rij ik naar Knobs Flat op ongeveer 70km noordwaarts. Op het moment dat je Fiordland National Park inrijd, wordt het unieke landschap van Eglinton Valley ontwaard. Bij overstromingen worden de poelen en meertjes gevuld met regenwater. De samenstelling van de bodem en het rimpelloze oppervlak zorgen ervoor dat een spiegeleffect ontstaat. Een stop bij Mirror Lake voor een fotomoment is een must! Met aan beide kanten van het dal een hoge bergketen krijg je een indruk hoe het aan de andere kant van de Homer tunnel eruit ziet, maar dit blijft voor mij voorlopig een geheim! 

Terug in Te Anau begin ik met de 1e etappe van de Soutern Scenic Route naar Manapouri. In de middag heb ik namelijk nog net het laatste stoeltje voor de Douftful Sound cruise kunnen bemachtigen. Met 2 campings, een winkel, een paar huizen, een bezinepomp en de haven heb ik een adequate beschrijving van Manapouri gegeven. De cruiseboot vaart eerst over het meer naar de West Arm, wat de verzamelplaats is voor de busrit over de Wilmore Pass naar Doutful Sound. Onderweg bezoek je een waterkrachtcentrale diep  in de berg uitgehouwen. De cruise door Douftful Sound is moeilijk te beschrijven. Een tweestrijd tussen de kracht van het schuivend ijs van gletsjers en de omhooggedrukte bergen door de botsende aardplateau's maken een fjord. Een kronkelend gevormde slinger van water met massieve eilandjes tegen de achtergrond van met bomen overwoekerde berghellingen. Zodra de cruisboot haar moteren uit heeft gezet en alle camera's uitstaan, ervaar je het echte geluid van een fjord. Zingende vogels met het geluid van een kletterende waterval in een grootst theater van natuur. Echt een prachtig moment! 

Na een dagje varen moet ik nodig wat kilometers maken en overnacht ik in het plaatsje Tuatapere. De Southern Alps hebben langzaam plaats gemaakt voor het vlakke landschap van de zuidkust. De 2 etappe gaat richting Bluff. Ik stop voor diverse plekken langs de kust; Monkey Island, Cosy Nook, Mores Reserve en Riverton Rocks. Een bezoekje aan Invercargill gaat gepaard met het vergaren van informatie over Stewart Island en The Catlins. De bestemmingen voor de komende dagen. Niet ver van Invercargill ligt het recreatiegebied Sandy Point. In Nederland zijn dat enkele hectaren grond, maar in Nieuw Zeeland is dat een meer dan 30km lang kustgebied. Het gaat van golfen en stockcar racen tot wandelen met niet te vergeten een MTB-park. De fiets wordt van stal gehaald om een rondje te trappen. En na al die heuvels en bergen mag je dit bekend terrein noemen, het is immers geheel vlak. Na de wagen op een camping in Bluff geinstalleerd te hebben, is voldoende daglicht voor een tripje naar het eindpunt van Highway 1. Geografisch niet het zuidelijkste puntje van Nieuw-Zeeland, maar je staat wel op een afstand van ruim 1400km hemelsbreed van Cape Reinga. Raar gevoel, zowel Noord als Zuid bereikt te hebben! 

Een fietstochtje in Nieuw-Zeeland geeft altijd gepaard met een verrassing en ook vandaag wordt ik weer getest. Naar mijn informatie zou je het schierland van Bluff rond moeten kunnen en dat kan ook, wandelend. Met de fiets is het een ander verhaal; de padden van de Foveaux Walk mogen niet gefietst worden en de coastal walkway naar Ocean Beach gaat door drassig grasland. Onder de dreiging van een nadererde regenwolken is het haasten voor de bui binnen te zijn.