Tasmania

Ik stelde mezelf aan het eind van mijn vorige verslag de vraag of Tasmanië (Tassie in de volksmond) op Nieuw-Zeeland lijkt. Het antwoord is volmondig ja. Echter het eiland heeft ook gelijkenissen met het vaste land van Australië  alsook bijvoorbeeld het regenwoud van Costa Rica. Er is 1 ding wel duidelijk, men voelt zich hier echt verbonden met het eiland in al het doen en laten. Een ander opvallend iets, is de verbondenheid met de geschiedenis. De kolonisatie ging gepaard met het overbrengen van de ergste criminelen naar afgelegen gebieden op het eiland. Het authentieke gevangenisleven wordt zichtbaar gemaakt in Port Arthur en op Sarah Island. De toenmalige machthebbers zagen de gevangenen als goedkope slavenarbeid voor het rooien van de Huon pines voor de scheepsbouw. Helaas ging de kolonisatie ook gepaard met het systematisch verwijderen van de Aboriginals van hun geboortegrond .  Zelfs massamoorden zijn niet ongewoon geweest.

Het eerste wat mij direct opviel, waren de geuren van de natuur na een regenbui. Op het vasteland is alles zo verschrikkelijk droog, dat je eigenlijk niet beseft hoe zeer je die geuren mist. Wat wel schokkend is en blijft, is de alles vernietigende kracht van vuur. Op het Tasmanische schiereiland heeft een heftige bosbrand een groot aantal woningen verzwolgen. Het enige wat resteert zijn de puinhopen. Van het ene op het andere moment kan een bushfire ontstaan. De snelweg bij Franklin werd bijvoorbeeld afgesloten, een paar uur nadat ik in dat dorpje een broodje had gegeten. Ook de rook van een bosbrand dreef over de top van mount Wellington op het moment dat ik hier naartoe ging. Alertheid is altijd geboden!

Waar ik echt van genoten heb, zijn de fantastische nationale parken op het eiland. Het mooie uitzicht over Wineglass bay in het Freycinet NP, de stroll door de gorge in het centrum van Launceton,  de bergwandeling door een spookachtig Cradle Mountain (waar mist en regen mij belette de summit te bereiken), de reflectie van het luchtschouwspel  van zon en wolken  in de Gordon river en de hike naar Mount Rufus nabij Lake St. Clair waar je door vier verschillende vegetatiezones loopt.  De 9 reisdagen die ik op Tasmanie heb mogen doormaken, doet eigenlijk geen recht aan de uniekheid van het eiland. Voor een optimale wilderniservaring zou je een meerdaagse bushwandeling moeten maken. Ik heb het gehouden bij kamperen in een klein koepeltentje en het rondrijden in een gehuurde Suzuki  Swift.

Ik ga nu weer terug naar Sydney, waar ik van plan ben de Blue Mountains in te gaan en de stranden ten noorden van de stad te verkennen.  De tijd gaat zo ontzettend snel, want helaas is het grootste gedeelte van mijn reis alweer achter de rug. Niet getreurd ik heb nog genoeg te doen Down Under!