Tongariro Alpine Crossing and skiing Mount Ruapehu

Op weg naar het Tongariro Nationale Park maak ik een stop in het plaatsje Turangi, net ten zuiden van Lake Taupo. In het visitor information centre advies gevraagd over de Crossing. Het is verstandiger de tocht onder begeleiding van een gids te lopen in plaats van zelfstandig iets te ondernemen. Op de toppen ligt namelijk nog sneeuw en daarvoor heb je ook speciale uitrusting nodig. Moet ik later die dag regelen! Eerst maar eens een tochtje met de mountainbike doen, de Tongariro River Walkway. Eigenlijk een vergelijkbare fietsroute als in Taupo. Je volgt namelijk de oevers van de rivier. Op de heenweg ga je alleen wat meer door dichte bossen en je hebt geen heuvels te beklimmen. Sneller dan verwacht kom ik bij de hangbrug over de rivier, het retourpunt. De terugtocht is meer een veredeld fietspad, wel door het groen maar naast de autoweg. Prima tochtje voor de middag. Daarna snel verder naar een camping dicht in de buurt van het startpunt van de Crossing. Gelukkig kan de (Nederlandse) eigenaresse een gids voor de volgende dag boeken. Het is voor de touroperators het eind van het seizoen, dus de prijzen zijn flink naar beneden gegaan. Binnen afzienbare periode kun je namelijk de bergen zelf in. Het enige puntje van zorg is de sterke wind rond de toppen op 2.000m en bij een windkracht van meer dan 60km/p.u. gaat het hele verhaal niet door.

Al vroeg sta ik bij de weg in afwachting van mijn transport en jawel de bevestiging is er, we kunnen door. Het startpunt van de Crossing ligt op 1.100m vlakbij de Mangateppo hut. En dat betekent vier lagen kleding, muts, handschoenen en fleece overbroek. Bepakt met een skistok en cramp-ons kunnen we rond 08:15 beginnen. Het eerste deel van de route brengt je door een toendra-achtige landschap naar het begin van de Saddle voor de 1^e echte klim van de dag. Het pad is deels over de rotsen en omhoog met trappen. Je loopt pal onder de top van Mount Ngauruhoe (ook wel bekend onder de naam Mount Doom; ja van die films). Na een kort rustmoment is het tweede deel serieus klimmen via een steil geiten pad naar Red Crater. Met de sneeuw en losse rotsen is het goed je evenwicht behouden. Het laatste stukje brengt je naar het hoogste punt van de tocht, waar de wind letterlijk de benen onder je lichaam weg zwiept. Op de top heb je een uitzicht over Central Crater en Emerald Lakes van Mount Tongariro. De weg naar de meertjes gaat steil naar beneden over losse rotsgrond en bevroren sneeuw. Het doet mij denken aan de afdaling van de top van de Kilimanjaro in Tanzania. Bij Emerald Lakes heb je even wat beschutting en klok ik 11:00 voor een vroege lunch. Vervolgens loop je over de sneeuw van Central Crater richting de beklimming van South Crater. Vooral de richel langs South Crater is geen pretje, met een striemende wind langs je gezicht, die je ook zo omver kan blazen als je niet uitkijkt. Na dit vervelende stuk volg je eerst een smal met sneeuw en modder besmeurd pad op de helling van Mount Tongariro wat daarna langzamer zigzaggend naar de Ketetahi Hut gaat. Op 6 augustus 2012 heeft een eruptie van deze vulkaan aardig wat schade aan het pad toegebracht en je kunt niet al te ver weg de rokende pluimen aanschouwen. Ook de Ketetahi hut is getroffen, want een paar flinke rotsblokken zijn door het dak gekomen. Rond 12:30 pak ik even het bankje tegen de hut om even uit de wind te zitten en mijn 2^e lunch te nuttigen. Al dat klimmen en dalen, maakt natuurlijk hongerig! Het laatste stuk van de 19,4 km lange Crossing gaat over de lagere heuvels van Mount Tongariro en het dichtbeboste woud. Het smeltwater uit de bergen kronkelt zich een weg door het bos en overal worden snelstromende beekje gevormd, die maar al te graag het wandelpad als route nemen. Nu had ik toch al natte voeten, dus dat overwinnen we ook wel. Rond 14:45 bereik ik de parkeerplaats op een hoogte van 800m en is de Crossing volbracht. Ik kan niets anders zeggen dan dat het een uitzonderlijke tocht was in  moeilijke weeromstandigheden, maar de beproeving is doorstaan! Achteraf begreep ik dat vandaag maar een kleine 50 wandelaars de overtocht hebben gedaan, terwijl in de zomer al gauw 500 mensen de Crossing doen. Een beetje trots mag ik wel zijn!!   

Na wederom een koude nacht (de 3^e achtereenvolgende) met temperaturen rond het vriespunt (of zelfs daaronder) wordt ik met enige spierpijn wakker. Het lopen van de Crossing heeft toch wat sporen achtergelaten. Helaas is door de gids niet teruggebeld of andere mensen van plan zijn de 42nd Traverse mountainbiketocht te gaan doen. En eerlijk gezegd ben ik daar niet helemaal rouwig onder, want het is een bijzonder zonnige dag; een ideaal skiweertje. Wat een toeval, want op een klein uurtje rijden ligt het skigebied van Mount Ruapehu. De skipistes van Turoa zijn open en met liften tot bijna 2.245m wordt het een prima dagje. Ik moet wel eerst een bergweg met de wagen op, dus met een sukkelgangetje gaat het omhoog. Om 10:30 sta ik met een geïmproviseerde skiuitrusting voor de stoeltjeslift. De eerste afdaling ga ik als een houten Klaas naar beneden, de beenspieren moeten opgewarmd worden. De sneeuw is hard en ijzig, maar door het stralende zonnetje worden de condities algauw beter en begint de techniek weer een beetje terug te komen. Toch bijzonder om aan de andere kant van de wereld op een skipiste te staan! In de loop van de middag daal ik weer af en lever ik de gehuurde spullen weer in, want ik wil vandaag nog naar de westkust rijden. Door een bergachtig landschap rij ik naar het plaatsje Wanganui. Ik laat het hooggebergte achter mij en continueer de komende dagen de reis richting Wellington. Mijn verblijf op het Noord eiland gaat de laatste fase in!